Zawsze to samo. Tomek mówi: „chodź, posiedzimy w ogródku, jest super pogoda!”, a ja jak zwykle zapominam, że mamy różne definicje super pogody. Wychodzę na zewnątrz, słońce nienawidzi mnie z każdej strony (nawet od spodu, przysięgam!), na dodatek po kilku minutach znikąd pojawia się zapach rumieniącej się skórki – a ja już wiem, że to przypieka się mój tyłek, który dotknął krzesła.
Wszyscy wiemy, że istnieje coś takiego jak kalorie – to te stworki, które siedzą w szafie i zwężają nasze ubrania. Ale czy wiedzieliście, że istnieją niedasie? One są dużo gorsze, bo zawężają myślenie.
Czasem w nocy nie śpię. Co ja gadam! Praktycznie co noc Tomka odcina 5 minut po przyłożeniu głowy do poduszki, a ja leżę przez kolejne 35, bo senna to byłam przed telewizorem, zanim dostałam szturchnięta z pytaniem, czy idziemy spać. Idziemy i zawsze się kończy tak samo – mam niecałą godzinę ekstra, żeby przemyśleć swoje życie, oczywiście z uwzględnieniem najbardziej kłopotliwych momentów.
Z pozoru jestem zwykłym człowiekiem. Między 8.00 a 16.00 od poniedziałku do piątku zamieniam się jednak w Człowieka-Handlowca. Co to oznacza? Cóż, w sumie nic, ale chyba według niektórych jest to równoznaczne ze stawaniem się potworem…
Brzmi to okrutnie, ale są ludzie, z którymi celowo nie rozmawiam zbyt często. Czasem są to po prostu znajomi, a czasem osoby, które były mi bliskie, ale ta relacja była zbyt niszcząca. Cechą wspólną dla obu grup jest jedno – świat, wszechświat i wszystkie wymiary sprzysięgły się przeciwko nim.
Są prezenty, które robią efekt WOW, a są też takie, które przy okazji są strzałem w kolano osoby, która je kupiła… Jak możecie się domyślić – to ja jestem ciężko ranna.
Lubię robić pranie – to znaczy lubię dlatego, że robi je za mnie pralka i o ile nie wleję płynu do prania w miejsce płynu do płukania to wszystko jest ok. A później trzeba posortować skarpetki…